ปรินซ์เธียเตอร์ เป็นโรงละครสร้างขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 4 ตั้งอยู่ในเขตพื้นที่บ้านของเจ้าพระยามหินทรศักดิ์ธำรง ภายนอกกำแพงเมืองในย่านท่าเตียน ใกล้กับวัดพระเชตุพนฯ แต่เดิมใช้ชื่อว่า ไซมิสเธียเตอร์ (Siamese Theatre) เป็นละครที่เล่นเพื่อความบันเทิงของเจ้าของบ้าน และมีโอกาสได้เล่นรับรองแขกบ้านแขกเมืองที่มาเยือนพระนคร ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น “ปรินซ์เธียเตอร์” หลังจากคณะละครได้ร่วมแสดงในงานนิทรรศการฉลองกรุงรัตนโกสินทร์อายุครบ 100 ปี (พ.ศ.2425) ณ สนามหลวง

โรงละครปรินซ์เธียเตอร์ได้รับอิทธิพลจากตะวันตก ทั้งรูปแบบอาคารโรงละคร และรูปแบบการแสดงโดยปรากฏชัดเจนจากภาพถ่ายของนายจอห์น ทอมสัน และฟรานซิส จิตร ทั้งนี้ เจ้าพระยามหินทรศักดิ์ธำรงได้แรงบันดาลใจมาจากการเดินทางไปอังกฤษในฐานะอุปทูต และได้เที่ยวชมโรงละครใน ลอนดอน จึงได้นำรูปแบบละครยุโรปมาปรับปรุงใช้กับละครนอก ด้วยการแต่งกายประณีต หรูหรา สวยสดงดงาม จับเนื้อเรื่องวรรณคดีไทยต่างๆ มาผสมรวมกัน กลายเป็นการแสดงละครแนวใหม่ เรียก ละครพันทาง เป็นรูปแบบแปลกใหม่ของละครยุคนั้น

นอกจากนี้ คณะละครปรินซ์เธียเตอร์ยังทิ้งร่องรอยไว้ในภาษาของสังคมไทย ในสมัยรัชกาลที่ 5 โรงละครแห่งนี้จัดการแสดง 7 วันในแต่ละเดือน หน้าโรงละครจะมีป้ายประกาศว่า “week” เพื่อแจ้งตารางการแสดงให้ผู้ชมทราบ เมื่อกาลเวลาผ่านไป คนไทยออกเสียงและเขียนเป็น “วิก” และผู้คนก็เข้าใจว่า “วิก” หมายถึงโรงละคร นับแต่นั้นมา คำว่า วิก จึงพบในภาษาพูดและใช้เรียกโรงละคร เช่น วิกลิเก หรือ วิกละคร เป็นต้น ปัจจุบันพบคำว่า วิก ที่ใช้เรียกสถานีโทรทัศน์ เป็นต้น