รถรางกรุงเทพ เป็นระบบรถรางในกรุงเทพมหานครเปิดให้บริการระหว่าง พ.ศ. 2431–2511 นับเป็นประเทศที่สองในภูมิภาคที่ใช้รถรางในระบบขนส่งมวลชน ในระยะแรกใช้ม้าลากไปตามราง ต่อมาเมื่อมีการผลิตไฟฟ้าขึ้นจึงเปลี่ยนมาใช้พลังงานไฟฟ้าขับเคลื่อน ซึ่งเป็นเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยในยุคนั้น ทำให้ได้รับความนิยมมาก มีการขยายเส้นทางระบบรถรางเปิดให้บริการทั้งสิ้น 11 สาย โดยมีเส้นทางแรก คือ สายบางคอแหลม วิ่งระหว่างศาลหลักเมือง เข้าถนนเจริญกรุงถึงถนนตก รวมระยะทาง 9.2 กม.

การสร้างระบบรางเพื่อใช้เป็นเส้นทางการคมนาคมขนส่งมวลชน นับเป็นโครงสร้างพื้นฐานที่มีส่วนสำคัญอย่างยิ่งต่อการพัฒนาสังคมและการเปลี่ยนแปลงภูมิทัศน์ของเมือง จากเดิมที่ใช้เส้นทางน้ำเป็นเส้นทางหลักในการสัญจร นอกจากนี้รถรางยังคู่ขนานไปกับการสร้างถนนที่ส่งผลต่อการปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์อาคารที่อยู่ริมถนนสร้างเป็นรูปแบบตึกแถว และพื้นที่การค้า รวมถึงการขยายตัวของพื้นที่เขตเมืองในเกาะรัตนโกสินทร์ออกสู่พื้นที่รอบนอก

หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 รถรางเสื่อมความนิยมเมื่อมีรถประจำทางเป็นทางเลือกที่แพร่หลายในการเดินทางสัญจรมากขึ้น ในปีพ.ศ. 2503 รัฐบาลจึงมีนโยบายประกาศยกเลิกกิจการรถรางทีละสาย จนกระทั่งวันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2511 ยกเลิกรถรางสายสุดท้าย เส้นทางรอบกำแพงเมือง ซึ่งวิ่งเป็นวงกลมผ่านถนนมหาราช ถนนพระอาทิตย์ ถนนมหาไชย และถนนจักรเพชร